Ons Café  is gelegen in een gehucht van Lochristi, genaamd Hijfte. De naam Hijfte wordt al genoemd in het bekende dierenepos van Reinaart de Vos. Aan de Calvarieberg is een zitbank en een beeldengroep geplaatst die aan dit epos herinnert. Het weze dus voor iedereen duidelijk dat Hijfte een heel oude geschiedenis heeft. Hier situeert zich dus onze parochie met ongeveer een duizendtal inwoners. De parochie ontstond in 1938 en maakte vroeger deel uit van de naburige Sint-Niklaasparochie van Lochristi. In 1950 op de 26e november had in Hijfte een heuglijke gebeurtenis plaats. Door Monseigneur Calewaert werd de eerste steen gelegd van de nieuwe kerk van Hijfte.De naam Hijfte wordt voor het eerst vermeld in 1187 als Iveta. De naam klimt op tot îwitja, wat volgens Maurits Gysseling zoveel betekent als een plek waar taxus groeit.Reeds in het dierenepos van Reinaart de Vos wordt Hijfte vermeld. "...ende Ysingrijn den grijsen, Tybeert die kater was die vijfste, Ende quamen teenen dorpe, hiet Hijfte. Tusschen Hijfte ende Ghend hilden si haer paerlement..."Heden ten dage is in het centrum van Hijfte, aan de Calvarieberg, een zitbank en een beeldengroep geplaatst ter herinnering.

ps dit standbeeld hoort thuis op hijfte :p

Moeder van Café Center Hijfte

‘Edith, dat is gelijk de vorige paus. Die blijft tot de laatste moment op post. Die gaan ze hier moeten buitensteken’. Het was een van de quotes die we gisteravond in het nokvolle Café Center en in de feesttent voor het café optekenden op het afscheidsfeestje van de liefste en meest zorgzame cafébazin van Lochristi, Edith Stevens (66). Na 33 jaar onafscheidelijk met Hijfte verbonden te zijn geweest, gaat ze met pensioen. En geloof ons: ze was aangedaan zaterdagavond. ‘Wat moet ik hier zeggen? Dat ge allemaal wreed bedankt zijt’, zei ze stilletjes, toen Ivan Lybaert haar tussen alle Hijftese verenigingen op het podium de microfoon onder de neus duwde.Na de kleuters van Hijfte was het dus gisteren aan de grote mensen om Edith uit te zwaaien. Wie denkt dat ze rustig op een stoeltje zat te niksen, had het mis. De hele avond stond ze achter de toog, rommelde ze in de frigokasten, herschikte ze de flessen sterke drank, droeg ze leeggoed weg, gaf ze cola’s door, en hing ze zelfs de affiches recht die achter de toog hingen. Om de minuut moest ze even haar werkplek verlaten om bloemen, flessen en zelfs kindertekeningen in ontvangst te nemen, en op de foto te gaan met bekende en minder bekende Hijftenaars die haar nog eens kwamen groeten, knuffelen, of proficiat wensten. Soms stond ze er een beetje verweesd en onwennig glimlachend bij, want Edith staat liever niet in de spots. Met elk geschenk verdween ze dan bliksemsnel weer achter de toog om het te gaan opbergen, zorgzaam als ze is.Rond tien uur moest ze toch willens nillens mee op het podium in de tent, om van vertegenwoordigers van 15 Hijftese verenigingen een mooi herinneringskader in ontvangst te nemen. Daarna mocht ze zich op een gewone plastic terrasstoel vlak voor het podium installeren, om te genieten van het optreden van Jason Bradley. Iedereen ging uit de bol bij de hits van de schlagerzanger, maar Edith bleef rustig genieten en het spektakel gadeslaan. Tot de zanger een nummer van haar lievelingsartiest Will Tura opdiepte, ‘Draai dan 797204’. En ja: ze zong mee, en ze moest zelfs niet twijfelen aan dat legendarisch telefoonnummer. Twijfelen deed ze ook niet, toen Etienne Moeraert haar in zijn armen nam voor een slow, midden de feesttent. Mooi en ontroerend was het, hoe op een warme manier afscheid werd genomen van een fijne, volkse cafébazin die voor altijd een stukje van het collectieve erfgoed van Hijfte zal uitmaken.

 "Zondag 13 september 2015 "